Selecciona una palabra y presiona la tecla d para obtener su definición.

210.       Jam suprema ista sapientia, bonitati non minus infinitae adjuncta, non potuit non eligere optimum. Id. ib. n. 7. pág. 128.

Anterior


211.       µ...µ. In Tim. pág. 527. Marsilio Ficino en el cap. 9. del Compendio de Timeo, dice. Merito ab ipso Uno mundum proxime fieri maxime unum: ab ipso Bono maxime bonum.

Anterior


212.       ...µ. Plutarc. de Fato. tom. 2. Oper. págin. 572. Edic. Francfurt.

Anterior


213.       µµ.

Anterior


214.       ...ita ut Deus in eo (Universo) simul et semel omnia praeordinaverit, cum praeces, actiones bonas malasque, et reliqua omnia praevidisset; ac res quaelibet ante existentiam suam idealiter ad susceptum de rerum omnium existentia consilium quid contulisset. Hinc in Universo, non magis quam in aliquo numero, salva sua essentia, aut, si mavis, salva sua individualitate numerica, mutari potest. Itaque si vel minimum, quod in mundo contingit, malum deficeret, non amplius idem foret mundus.

     Ve aquí lo que dice Dutens en una Nota a este lugar.

     Ait (Hollmanus) sensu Viri celeberrimi etiam levissima quaeque, minimique rerum humanarum eventus ad mundum pertinent, ita quidem, ut si in iis vel minima aliter, quam actu sunt, essent comparata, non is qui nunc est, sed alius jam futurus esset mundus. Tentam. Theod. Part. I. núm. 9. págin. 128.

     Estas son las semillas del fatalismo Leibniciano, que yo llamo hipotético.

Anterior


215.       .... Plat. In Tim. pág. 527. Edit. Lug. 1590.

     Iámblico se explicó todavía más leibnicianamente, digámoslo así. Pondré en castellano lo que Marsilio Ficino en latín: pues no he visto el texto griego.

     «El Animal mundano está tan unido entre sí, que sus miembros se hacen padecer y mover unos a otros recíprocamente, aun los lejanos como si estuvieran próximos, como miembros de un mismo animal.»

     Y en otro capítulo:

     «El Mundo es un animal, en quien las partes, aunque distantes en lugar, son llevadas mutuamente unas a otras por su naturaleza.» De Myst. Aegiptior. pag. 74 y 108. Edit. Lug. 1570.

Anterior


216.       Este era un dogma común de todas las escuelas, nacido de que casi todas enseñaron el fatalismo. He aquí como se explica Apuleyo en su plagio del libro de Mundo atribuido a Aristóteles.

     «Haud secus etiam caelestis potestas, cum initium scienti et salutifera opera moverit; ab imo ad secundum, et deinceps ad proximum, et usque ad supremum, attactu continuo vim suae majestatis insinuat: aliud alio commovetur, motusque unius alteri movendi se originem tradit. Mundo equidem consentiunt, non una, sed diversa via, et plerumque contraria. Sed prima emissione ad motum data, simplicique inchoato principio, impulsibus mutuis, ut supra dictum est, moventur quidem omnia.» De Mundo, pág. 125. Edición de Wowez por Froben, 1606.

     Aunque Apuleyo fue platónico, no deben atribuírsele estas palabras. Su libro de Mundo le copió literalmente del que anda en nombre de Aristóteles, callando el plagio, y aun apropiándose el libro. Juan Luis Vives fue el que me suministró esta noticia, en sus Comentarios a la Ciudad de Dios de San Agustín, tom. I. pág. 211, al cap. 2. del lib. 4.

Anterior


217.       ..... Plat. In Timaeo, pág. 527. He aquí como tradujo Apuleyo este pasaje.

     «Mundumque omnem, ex omni aqua, totoque igni et aeris universitate, cunctaque terra esse factum: et non solum nullam horum partem extra orbem relinqui, sed nihil quidem ejus extrinsecus inveniri. De Dogmat. Platonis lib. I. pág. 9.

Anterior


218.       µ...µ. Plutarc. de Fato, pág. 568.

Anterior


219.        . Plutarc. ib.

Anterior