270. Non enim naturale est animis una cum coporibus vitam degere, et in generatione versari: sed contra separata, inmaterialis, incorporea vita potius est animis consentanea. Quando igitur in generantione versantur, similes sunt hominibus pestilentem habitantibus regionem: quando vero extra generationem vivunt, ut Plato inquit, similes sunt prata colentibus. Quemadmodum igitur non est mirandum inter eos, qui pestifera loca incolunt, languere quam plurimos, paucissimos vero naturalem valetudinem conservare, sic et animas in generatione positas plurimas quidem obnoxias passionibus, atque pravas esse mirari non debes.
Procl. ib. cap. Vita proprie naturalis animae non est in corpore terreno &c. pág. 250.
271. De Myst. Aegipt. cap. De cognitione divinorum. Traduct. Fic.
272. Ib cap. Via ad felicitatem.
273. Escipión Africano en sentido puramente platónico: Tu vero enitere, et sic habeto, te non esse mortalem, sed corpus hoc: nec enim is es, quem forma ista declarat: sed mens cujusque, is est quisque: non ea figura quae digito demonstrari potest. Cicer. Somn. Scipion.
274. De Abstin. Animal. lib. I. cap. Beatitudo non est divinorum cognitio, sed vita divina. Ex. traduct. Ficin.
275. Non enim vitiorum effectus tantum devitare debemus; sed effectus etiam ipsos radicitus extirpare. Discessus autem a corpore fieri quidem potest cum violentia, fieri quoque persuasione quadam, et profecto rite peragitur per extenuationem quandam, et, ut dixerit aliquis, per oblivionem, mortemque afectuum, quae quidem optima discessio est.
Ib. cap. De animae descensu, atque ascensu.
276. Passiones circa id sunt omnes, circa quod accidit et interitus. Via enim ad interitum est admissio passionis, atque hujus est interire, cujus est pati. Porfir de Occasionib. cap. Quid patiatur, quid non.
277. Anima corpori alligatur conversione quadam ad passiones provenientes a corpore. Rursumque solvitur quatenus a corpore nihil patitur.
Id. ib. cap. De natura, et alligatione, et solutione animae.
278. Oportet in anima excolenda, sublatis impedimentis, animam rerum contemplationi penitus admovere. Inest namque nobis cognitio veritatis: prohibemur autem quominus animadvertamus eam propter passiones ex generatione nobis obstantes: passiones inquam oblivionem, opinionem vanam, imaginationes falsas, appetitus immoderatos, quibus expulsis in seipsum est animus convertendus: ita veritate subito fruitur. Procl. de Anim. et Daemonib. cap. Qui ignorat finalem causam, ignorat omnem causam, pág. 237.
279. Pág. 378 y 379.