Selecciona una palabra y presiona la tecla d para obtener su definición.

280.       Yo no he visto en esta parte en ninguno de cuantos han tratado de las pasiones, observaciones más sabias, más ciertas, ni más conformes al orden de la naturaleza humana, que las del docto y elocuente Obispo de Nisa San Gregorio. Aunque sea a costa de la impaciencia del lector, voy a trasladasr aquí un largo pasaje suyo, en que tendrán mucho que aprender los que quieran filosofar del hombre según la verdad, y no según la caprichosa vanidad de pensar al revés de todos. Pongo sus palabras según la traducción de Juan Lewenklaio.

     Nam equidem existimo de hac ipsa origine (brutoruma natura) perturbationes animi omnes et singulas, tanquam fonte scaturientes in hominis naturam redundare. Atque hoc recte ita statui, argumento est, quod perturbationes ipsae, quae pariter et in nobis, et in brutis existunt, cognatae quodammodo sunt... Quapropter haec, accepta de brutis, hominibus usurpare natura coepit. Quibus enim rebus vita brutorum ad se conservandum munita est; hae res ad hominum vitam translatae, sunt hae ipsae, de quibus loquimur, animi sive perturbationes, sive affectiones. Iracundia belluas crudivoras tuetur ab interitu: foecundas voluptatis appetitus, imbelles trepidatio: quae a robustioribus se tueri nequeunt, metus: grandes sustentat ingluvies. Contraque, si quo potiri quod volupe sit, nequeant, id dolorem in eis excitat. Haec omnia, et his alia consimilia quaedam, una cum procreatione oruta, hominis opificium occuparunt... Divinum enim mentis donum quod attinet, pulchritudinem haec eam, quae in Deo est, refert. Caeterum qua cupiditates ei quaedam insunt, ortae ex animi morbis, etiam naturae brutae cognatione tenetur. Itaque nonnumquam et ipsa ratio sic obrutescit, ut ab affectione erga brutam partem victa, quod est in homine praestantissimum, vi deterioris obruat. Nam si quis eo mentis facultatem pertrahit, ut rationem servire morbis animi cogat, nae tum universa natura in aliam quasi figuram redacta, eximiae formae in imaginem brutam fit commutatio, ratione morbos ipsos illos excolente, ac brevi de paucis magnam eorum copiam efliciente. Omnem enim operam suam eis locans, facit ut ampla quaedam rerum absurdarum ac densa materies exoriatur. Sic cum voluptatis studium ex similitudine, qua bruta referimus, profectum in nobis sit: adeo tamen hominum delictis crevit, ut in animalibus ratione carentibus tot voluptatum formae nullo modo deprehendantur, quod voluptariorum hominum scelesta libido excogitavit. Sic et animi ad iram commotio, habet illa quidem nonnihil affine cupiditati brutorum, verum multo maxiine a rationis ope augetur. Ab hac enim proficiscitur diuturna irati animi acerbitas. Invidia, mendacium, insidiae, simulatio. Haec Omnia pravae mentis quasi agricolationi accepta ferenda sunt. Nam si haec animi perturbatio, quam iram dicimus, a rationis ope societateque destitueretur, haud dubie momentaneum quiddam et languidum foret, quod instar bullae simul et oriretur et interiret... Denique perturbationes animi universae et singulae a brutis ortae, prava mentis usurpatione vitiorum origo exstiterunt. De Homin. Opific. cap. 13. tom. I. pág. 80. Edit. Paris 1605.

Anterior


281.       Estos mismos eran los argumentos de los antiguos Peripatéticos, mal renovados por los Sofistas de ahora.

     Quid? quod iidem Peripatetici perturbationes istas, quas nos extirpandas putamus, non modo naturaleis esse dicunt, sed etiam utiliter a natura datas? quorum est talis oratio. Primum multis verbis iracundiam laudant: cotem fortitudinis esse dicunt &c. Cicer. Tusculan. Quaest. lib. 4. pág. 169. tom. 4. Edit Genev. 1584. fol.

Anterior


282.       Es dignísimo de leerse sobre esto el lib. 4. de las Tusculanas de Cicerón, en el cual están solidísimamente impugnadas cuantas razones se proponen en defensa de los afectos.

Anterior


283.       Haec autem sunt, quaecumque in nobis existentia, , id est affectus, passiones sive perturbationes et motus dicuntur: quae non omnino mali alicujus caussa humanae contributa naturae sunt (nam alioqui creatori caussa malorum assignari posset, si illinc peccatorum necessariae caussae simul in naturam collatae essent); sed certo quodam usu voluntatis et arbitrii, vel virtutis vel vitii instrumenta existunt. S. Greg. Nissen. de Anima et Resurrect. tom. I. pág. 758 y sig.

     El que quiera entender la verdadera filosofía del Cristianismo sobre las pasiones, debe leer en este libro la doctísima disputa de Macrina, desde la pág. 757, hasta el principio de la 761. Ésta debía ser la fuente de todos los que llaman ahora Moralistas, que tal vez por no leer en las fuentes, enseñan lo que no debieran, y dan lugar al descrédito de la Religión.

Anterior


284.       Véase Malebranche Recherch. de la Verit. lib. 5. cap. 2. tom. 2. pág. 416 y sig.

Anterior


285.       La diferencia que hay en este particular entre los Estoicos, los Peripatéticos, y los Cristianos pedía una larga disputa. Por ahora baste decir que el Estoico condena todo género de pasiones; el Peripatético todo lo aprueba; pero el Cristiano, aprobando solo el buen uso de los movimientos verdaderamente naturales, condena los excesos, o procura convertirlos a la virtud. Pero como es mucho más contingente que las inclinaciones se tuerzan al vicio, aconseja la opresión de las pasiones, porque pueden ocasionar vicios, y no son necesarias para el ejercicio de las virtudes.

Anterior


286.       ... . Laert. in Epicur. núm. 20.

     Cicerón lo expresó casi literalmente.

     Quidquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus. De Finib. Bonor. et Maior lib. I cap. 19. pág. 124.

Anterior


287.       I1 se peut que ce soit la le motif (la noveauté) qui à engagé les peripateticiens à aprendre pour principe, que toutes nos connoissances viennent des sens. Iis étoient si eloignés de connoitre cette verite, qu'aucun d'eux n'a sçu la developper, & qu'après plusieurs siecles c'etoit encore une decouverte à faire. Prefac. à l'Ess. sur. l'orig. &c.

Anterior


288.       ... µ

Anterior


289.        . neque habere: esta es la frase con que explica el Filósofo que los primeros principios no nacen con nosotros.

Anterior