Selecciona una palabra y presiona la tecla d para obtener su definición.
 

51

Marcel Bataillon, «Un problème d'influence d'Erasme en Espagne. L'Éloge de la Folie». Extrait de Actes du Congrès Erasme (Rotterdam 27-29 octobre 1969) (Amsterdam, Londres: North-Holland Publishing Company, 1971). Incluido posteriormente en el volumen: Erasmo y el erasmismo. Nota previa de Francisco Rico. Traducción castellana de Carlos Pujol (Barcelona: Editorial Crítica, 1978) pp. 327-46.

 

52

Collected Studies in Honour of Américo Castro's Eightieth Year. Editor M. P. Hornik. (Lincombe Lodge, Boars Hill, Oxford: Lincombe Lodge Research Library, 1965), pp. 423-33.

 

53

Todas las citas de la novela cervantina remiten a la siguiente edición: Miguel de Cervantes, Don Quijote de la Mancha. Texto y notas de Martín de Riquer. Segunda edición con anotación ampliada y un índice onomástico y de situaciones (Barcelona: Editorial Juventud, 1950).

 

54

Vid. Erasmo y Cervantes, 6, pp. 42-58. En cuanto a la Stultitiae Laus, todas las citas del presente trabajo proceden de la siguiente edición: D. Erasmo de Rotterdam, Elogio de la Locura. Introducción, nueva traducción y notas de Oliveri Nortes Valls. Colección Erasmo de Textos Bilingües. Barcelona: Bosch, Casa Editorial, 1976. Para la traducción, en algunos casos retocada por mí para darle un carácter más literal, tengo también presente la excelente versión castellana: Elogio de la Estulticia. Traducción directa del latín por Julio Puyol (Madrid: Librería General de Victoriano Suárez, 1917).

 

55

Postremo nulli moriones magis desipere videntur, quam hi, quos Christianae pietatis ardor semel totos arripuit: adeo sua profundunt, injurias negligunt, falli sese patiuntur, inter amicos et inimicos nullum discrimen, voluptatem horrent, inedia, vigilia, lacrymis, laboribus, contumeliis saginantur, vitam fastidiunt, mortem unice optant, breviter ad omnem sensum comunem prorsus obstupuisse videntur, perinde quasi alibi vivat animus, non in suo corpore. Quod quidem quid aliud est, quam insanire?


(LXVI, 336).                


 

56

Itidem vulgus hominum ea quae maxime corporea sunt, maxime miratur, eaque prope sola putat esse. Contra pii, quo quidque propius accedit ad corpus, hoc magis negligunt, totique ad invisibilium rerum contemplationem rapiuntur. Nam isti primas partes tribuunt divitiis, proximas corporis commodis, postremas animo relinquunt: quem tamen plerique nec esse credunt, quia non cernatur oculis


(LXVI, 341).                


 

57

Principio sensus tametsi omnes cum corpore cognationem habeant, tamen quidam sunt ex his crassiores, ut tactus, auditus, visus, olfactus, gustus. Quidam magis a corpore semoti, veluti memoria, intellectus, voluntas. Igitur ubi se intenderit animus, ibi valet. Pii quoniam omnis animi vis ad ea contendit, quae sunt a crassioribus sensibus alienissima, in his velut obbrutescunt, atque obstupescunt. Contra vulgus in his plurimum valet, in illis quam minimum


(LXVI, 340-42).                


 

58

Inde est, quod audimus nonnullis divinis viris accidisse, ut oleum vini loco biberint


(LXVI, 342).                


 

59

Contra pii, quo quidque propius accedit ad corpus, hoc magis negligunt, totique ad invisibilium rerum contemplationem rapiuntur [...]: corporis curam negligunt, pecunias ceu putamina prorsus aspernantur, ac fugitant. Aut si quid hujusmodi rerum tractare coguntur, gravatim ac fastidienter id faciunt, habent tanquam non habentes, possident tanquam non possidentes


(LXVI, 340).                


 

60

Velut in jejunio non magni ducunt, si quis tantum a carnibus, coenaque abstineat, id quod vulgus absolutum esse jejunium existimat, nisi simul et affectibus aliquit adimat


(LXVI, 342-44).