Selecciona una palabra y presiona la tecla d para obtener su definición.

310.       Véase la Prefación de los tres libros al Duque de Béjar, donde dice que va a filosofar por sí, sin atenerse a Antiguos ni Modernos. Tom. 2. pág. 496.

Anterior


311.       Me quedaría siempre con un escrúpulo importuno, si no trasladase aquí el siguiente pasaje, que es el sistema de todo su segundo libro, en que trata peculiarmente del Alma racional.

     Mentem autem nostram annotamus intelligere quae, foris veniant, et intellecta velut in capsulam quandam ad tempus reponete, unde quum opus sit y repetat; repetitio haec, et quasi scrutatio, consideratio appelletur: inde in recordationem venitur. Videmus dehinc illa quie intellexerit inter se conferre, hinc ad alia discurrere: quae ubi perfecerit, censet, sratuit, judicat quid verum, quid falsum, quid bonum, quid malum. Hinc voluntas, quod est bonum, asciscit: quod malum, repellit. Atque huc superiores facultates actionesque referuntur, quae etiam ab hoc ultimo ad primum eisdem gradibus recurrunt. Voluntas enim nihil sequitur, aut fugit, quod judicium non censuerit prius bonum esse, aut malum. Nihil porro statuit judicium, quod non sic confectum ratione; nec conficitur, nisi collatum. Conferri autem non potest, nisi consideratum, et repetitum a memoria: nec haerebit menioriae, nisi prius cognitum atque intellectum. Offeruntur autem absentia cognitioni, quod non in solis rebus praesentibus sit appetitus voluntatis nostrae, aut aversio. Tum discurritur, propterea quod excelsa et procul dissita expetit, ad quae est per gradus et longa investigatione veniendum. Postremo quae novit, quae elicuit, quae expetit, aut declinat, quieta interdum contemplatur, quae est velut quies quaedam animi. Ergo sunt haec in anima rationali munera: voluntas, memoria, mens, et sub mente simplex intelligentia, consideratio, recordatio, collatio, discursus, censura seu judicium, contemplatio, de quibus sigillatim est disputandum. A este pasaje júntese el siguiente. Prima ergo cognitio est illa sensuum simplicissima, hinc reliquae nascuntur omnes, aliae ex aliis, et crescunt augenturque, quod non solum in artibus disciplinisque experimur, ut Aristoteles in Resolutoriis docuit, sed in ipso vitae totius cursu. Vives de Anim.et Vit. lib. 2. pág. 516 y 532.

Anterior


312.       Est autem hoc fati nomen, quantum ex veterum colligi monumentis potest, in quadruplicem significationem acceptum: ut fatum vel ipsa natura sit; vel causam series, ordoque nexu necessario cuncta producens; vel siderum constitutio, cum quid, aut nascitur, aut concipitur, aut inch oatur; vel divini consilii executio certa, inevitabilisque successus. Disputa on in Astrolog. lib. 4. cap. 4.

Anterior


313.       Este argumento le esforzó maravillosamente entre los antiguos Alejandro Afrodíseo, citado por Eusebio. Éstas son sus palabras, según la tradición de Jorge Trapezuncio. Praeterea consilium hominis frustra non est: esset autem frustra, si homo neccesario ageret quae agit. Aperte autem id praeter animalia caetera homo possidet, ut non similiter illis phantasiam sequatur, sed rationem habeat qua faciunda judicet: cujus quidem usu ea quae id phantasiam inciderunt examinans, siquidem examinando probat, concedit phantasiae, et ad agendum movetur; sin vero improbat, ejicit, expellitque ipsa rationi obtemperans: unde solummodo de his, quae agere possumus, deliberare solemus. Et si aliquando nimia cupiditate, non maturo quicquam consilio egerimus, temeritatis atque spreti consilii crimine postea nos ipsos accusamus, omnes temere aliquid agentes vituperamus, horramurque consilio uti, quasi agendi potestas in nobis sit. Praep. Evang. lib. 6. c. 7. pág. 113. Edit. París. 1581

Anterior


314.       ... .

     Así también, siendo el mundo todo un animal, animado, y dotado de Razón, su parte principal es el Ether. Laert. in Zenon. núm. 70.

     ...

     Enseñan que el alma del Universo es incorruptible; y que son parte de ella las de los animales. Id. ib. núm. 84.

Anterior


315.        .

     Los Estoicos entienden más comúnmente por Dios un fuego artificioso que todo lo anda y discurre para la generación del mundo en quien se contienen todas las razones seminales, según las cuales nace por el Hado cada una de las cosas. Es también, añaden, un espíritu que está esparcido y penetrado por todo el mundo; el cual varía de nombres según las varias combinaciones de la materia en que está penetrado. Dicen también que el mundo es Dios; que lo son los Astros y la Tierra; pero que el supremo es la Mente que está en el Ether. Plutarc. de Placit. Philosoph. lib. I. cap. 7.

Anterior


316.       Quid enim aliud est natura, quam Deus, et divina ratio toti mundo et partibus ejus inserta? Quoties voles, tibi licet aliter hunc auctorem rerum nostrarum compellere... hunc eundemque et fatum si dixeris, non mentieris. Nam cum fatum nihil aliud sit quam series implexa causarum, ille est prima omnium causa, ex qua caetera pendent. Senec. de Benef. lib. 4. cap. 7.

Anterior


317.       ...

Anterior


318.        µ.

Anterior


319.       µ...µ. Ap. Plutarc. de Stoicor. repugn. tom. 2. Oper. pág. 1050 y 1051. Puede observarse que Leibniz en toda su Theodicea no hizo más que comentar estos fragmentos de Crísipo.

Anterior